Bugün akşam üst komşumu ziyarete gittim. Sormak istediğim bir kaç soru,anlamak istediğim duygular vardı. Kurgusunu "beklemek" üzerine yaptığım bir kaç öykü denemem vardı,komşum yaklaşık beş sene kadar bebeği olsun istedikten sonra çocuk sahibi olabilmişti. Konu beklemekse atlayamayacağım bir bekleme türü elbette. Öğrendiğim şeyler oldu ama aradığım cevapları bulamadım. Komşuluğumun büyük bölümünde bebek bekleyen bir kadın izlemiştim. Sohbet içinde şunu farkettim; komşum hiç bebek beklememiş meğer.
"Analatabilir misin,her tedavinde neler yaşıyodun,neler hissediyodun?" dedim."O benim duamdı.O benim duam.Karnımı okşayıp ona bakıyodum ve bir şeyi gönülden istersen,gönülden dua edersen gerçekten oluyor Mehtap Abla.Benim Dua'm oldu.Adı bile belliydi.Bir gün regl olmuştum ve dünya başıma yıkılmıştı. Kendimi zor toparladım "Ne yapıyosun sen?Bu yaptığın Allah'a isyan"dedim ve özür diledim.Ne zaman ki vazgeçtim duam o zaman oldu. " Ve her sorumu o ilk aşkını koruyan duyguyla "O benim duam "diye yanıtladı gözleri ışıldayarak.O ışıltıda umudu,umudun tutunduğu inancı görmemek imkansızdı.
Ziyaretimde şunları farkettim;sevdiğimiz insanları bile izlemekte yetersiz olabiliyoruz. Birlikte olduğumuz kişilerin duygularıyla empati yapabilmek mümkün değil. Bunun için olması gerekenden fazla körüz. Acı refleksimiz mutluluk refleksimizden çok daha fazla.Evet ben yıllarca çocuk bekleyen bir kadın izlemiştim ama hayır gerçek o değilmiş. Yetersiz bakmışım. Komşum için o çocuk zaten varmış meğer. O sadece ona kavuşma anını bekliyormuş,ona dokunma anını bekliyormuş,tenine değme anını bekliyormuş. Ve ben çocuksuz komşumun çocuğunu görememişim. Komşumun yokluğunu görmüşüm,olmayan bebeğinin varlığındaki aşkı görememişim. Umutlarımız her neye tutunuyorsa inancı bitirmemeli. Gerçeklik zannettiğimiz izlekler belki de sadece gözlerimizi kör eden karanlık bir mercektir. Belki de inanmak var olmanın sihiridir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder